GÖRÜNTÜ KARLIYDI

11.03.2011 Milliyet-Ankara Gazetesi

Ankara’nın en yakışan kıyafeti, beyazdır. Sokaklara, parklara, çatılara, kar değince başka bir kent olur. ‘Gri Ankara’ diyeni, aşık eder kendine. Soluduğunuz hava değişir, derin ferahlık duygusuyla çirkinliklerini sevdirir. Sahlep kokar kaldırımlar. Ankara’ya kar yağdığında çamuru seversiniz. Soğuk yüzlü resmi binaları, gülümser. Somurtkan kız gider, ferahlığı yüzüne yansımış, şen şakrak bir kız cilveleşir beyaz entarisiyle. Bu kez entariye dolandı kızımız!

İnce tipiyle başladı

8 Mart 2011, Salı günü, Aşağı Ayrancı’daki gazetemizin penceresinden, yoğunlaşan tipiyi kesiyoruz yan gözle. Tipi başladı, hem de ince ince. 15 dakika içinde hiç trafiği bitmeyen sokağımızdaki arabalar seyrekleşti, vınlayan motor sesleri arttı. Trafik kilitlendi, arabalar olduğu yerde çırpınıyor demek bu. Sonra vınlama sesi de bitti. İşte kötü haberin sesi bu sessizlik. “Zaten ince başlamıştı tipi, hay kafam, iş işten geçti artık!”

Paris Caddesi’nden Meclis Parkı’na indiğimde kardan adamdım. Arası 50 metre. Kısa mesafeyse bir araca binmeyi aklından geçirmeyeceksin böyle havalarda. Bakanlıklar’da, çizgi film başladı. Ayakta duramayan Ankaralılar’ın bacakları, kıpır kıpır. Arkasına düştüğüm 3 hanımefendiden biri, çömelir gibiyken bacaklarını ileri savuran Rus halk dansı yapıyor. “Kaalinn kakalinnn kamayaaa” diye içimden, eşlik ediyorum kendisine. Caddedeki arabalar da vıjjjlamalarıyla müzik yapıyor arkada. Meşrutiyet Caddesi’ne kadar sürdü bitmez, tükenmez dans!

Metro izdihamı, Batıkent karabasanı

Kızılay Metrosu’na inerken “Ohh bee, şimdi takk Batıkent, takk otobüs, takk evdeyim!” diye rahatlıyorum. Bizim “Oh bee!” oldu “O neee?” Miting yapacak çaplı bir kalabalık, turnikelere yığılmış. İlk kez görüyorum böyle bir izdihamı metroda. “Geri dönüp, yağ, un, şeker, makarna mı alsam?” diye çekiniyorum, seferberlik hali adeta. Bindik, tıkıştık metroya, Batıkent’e geldik.

“Takk otobüs, takk evdeyim” hayal oldu. Hani böyle aniden gelen buzul çağından ya da dev dalgalardan kaçan mahşeri kalabalıklar gösteren felaket tellalı Amerikan filmleri vardır ya, bir sahnesinde de ben oynadım: Çift yollu caddenin biri kar kaplı, belli ki o tarafta kaza olmuş. Her durakta 100-150 kişi birikmiş, tipi coşmuş. Otobüslerin yönü belli değil, yığılan kalabalığa göre yönlendiriliyor. Halk otobüsleri, minibüsler, burnu, suratı cama yayılmış, tıka basa yolcu dolu. Taksiyi bulan binmiş, taksi yok. Bekleştiğim yolcu, Ulus’tan binmiş "Orası da aynıydı” diyor. “Eryaman’a gidenler şu durağa gitsin” deniyor, 200 kişilik karaltı, hareketleniyor. Tipi altında, tam zombi filmi, yüreğini oynatıyor insanın. 30 dakikalık yolu 3 saatte aşmış şanslı biri olarak eve varıyorum.

O akşam düşündürüyor Ankara

Varır varmaz yoğun bakımdaki hastasına kan verecek kişiyi hastaneye yetiştirmeye çalışan editörümüz, Ömür Ünver’i arıyorum; ulaştı mı diye. Hastaneye gideceği Eskişehir Yolu iptal, 3 saattir gazeteye 500 metre uzaklıktaki Kızılay’da, arabanın içinde oturur buluyorum. Gözü benzin ibresinde. Hastaneye yakın, başka biri bulunuyor kan için. Gazeteden akşamüzeri 5 buçukta çıkan Ömür, gece 12’de evine varıyor.

Türkiye’yi yöneten başkent, Baykal, birini taciz etti mi, etmedi mi tartışması ve yeni Ergenekon ithamlarıyla dalaşıyor aynı gün. Kimin umurunda? Akşam televizyonlarda, bir Ankara’yı konuşmuyor idareciler. Ne düşünülür bu manzara karşısında? O akşamı yaşayan her Ankaralı’nın, düşündüğünü düşünüyordum ben de; görüntü karlıydı!