YENİMAHALLESPOR’UN HATIRLATTIKLARI

17.05.2016 Milliyet-Ankara Gazetesi

O fotoğrafı görene kadar şampiyonluk kazanmış bir takımdı. Türkiye Bayanlar Hentbol Süper Ligi’nde üst üste ikinci kez şampiyon olmuştu Yenimahalle Belediyespor Kadın Hentbol Takımı. Yenimahalle sokaklarında turladı, kalabalıklarla selamlaştılar. Bir çiçekçi çiçek uzatıyor hareket halindeki otobüse, kaptan eğilip alıyor, yol boyunca otobüsü gören el sallıyordu.

Hacettepespor’u anımsattı

Belediye önünde coşkulu bir törenle Yenimahalleli’nin huzurunda bir kez daha kupalarını kaldırdılar. Emeklerinin karşılığı olan alkışı almalarına ve mahalleliyle karışmalarına fırsat veren bir törendi. Fotoğraf buydu; mahalleliyle iç içe, onlarla paylaşarak. Hacettepespor’u anımsattı nedense.

Şimdi Hacettepe Hastanesi’nin olduğu Hacı Musa Mahallesi ile dibindeki Hamamönü tarafı hep kavgalıydı. Kabadayıları ve hır gürüyle meşhur mahalleler, Ankara’nın Kasımpaşası. 1936’da kurulan meşhur Hacettepe Parkı da savaş alanı olmuş sanki, geceleri takır takır silah sesinden geçilmiyor. Mayıs 1945’de kurulup, 28 Temmuz 1945’de tescil edilen Hacettepespor, semtin kaderini değiştirdi.

Kabadayılar spora başladı

Birbirini hırpalayan adamlar, her türlü sporun maçını aynı tribünde omuz omuza izlemeye başlamış, hatta kabadayı kısmından en ünlü üçü Karagöz Kemal, Sarı Veli ve Kabadayı Mehmet, boks takımına bile girmişti. Birlik oldular, deplasmana giden ilk seyirci, Hacettepespor’un seyircisi oldu. Türkiye’nin her yanından, Hacettepespor’da oynamak isteyen futbolcular geliyordu. Bu arada para falan yok, rekabeti görüyor, ortamı seviyor, parçası olmak istiyordu gelen.

Yenimahalle’de yaşanan bayram havası, böyle bir mahalle ortamını hatırlattı nedense. Bu şehir, yetersiz tesisleri, aidiyet yaratamayan yöneticileriyle sporcusuna sahip çıkmıyor uzun yıllardır. Hele amatör takımların hali içler acısı. Parası olanın da izleyicisi yok. Hacettepespor bile PTT Birinci Lig’e çıkma maçını, boş tribünlere oynamış. Onu da bozmuşuz, kınaya bekleriz yani.

Başarıya sahip çıkan yok

Bu yıl Halkbank Erkek Voleybol Takımı, Birinci Lig’de Türkiye Şampiyonu oldu. Etimesgut Futbol Takımı şampiyon oldu, İkinci Lig’e çıktı. Keçiörengücü, PTT Birinci Lig’in eşiğinde. Yenimahalle’yi söyledik. Ankaragücü’nü düşürdük ama Gençlerbirliği, Osmanlıspor, Süper Lig’de başkenti temsil ediyor. Hepsinin de seyircisi yok, çağrılar sonuç vermiyor.

Başta Rıza Kayaalp olmak üzere ASKİ’nin güreşçileri, haltercileri, boksörleri Türkiye’de ve yurt dışında şampiyonluklar alıyor, şehir sahip çıkmıyor şampiyonlarına.

Türk Telekom gibi bir devin basketbol takımı, Birinci Lig’den düştü, pes yani!

Bu arada 40 günlükken annesinin terk ettiği, 9 yaşında babası hapse düşen, babaanne ve dedesiyle yaşayan Gözde Akbayır’ın hikayesini de unutamıyoruz. Türkiye Şampiyonluğu dahil 50 madalyası olan başarılı sporcunun hayata tutunduğu bu dalı, acımasızca kırmıştık; hocasından özür dileyip sporu da okulunu da bıraktı.

Eksik olan

Mamak, “Biz sporcu yetiştireceğiz” diyor, tesislerini geliştiriyor ama bu şehrin sporla ilişkisi, daha üst bir telden arızalı sanki. Şehre, semte aidiyet yaratılamadığı için olmasın sakın. Devletin üst katından en altına kadar, önce yöneticileri başkentli olamıyor galiba.

Evet tesis fakiri bir başkentiz ama Hacettepespor’un da parası yokmuş. Evet, buna rağmen birçok yetenekli ve başarılı sporcu yetiştiriyoruz, daha ne yapsın sporcu? Evet sporcuya ilgisiziz ama neden?

Birbirine gözleri parlayarak bakan Yenimahalleli ile Yenimahallesporlular’ın fotoğrafı, o yüzden çok dokundu içimize; mahalleliler iç içe, spor amacına ulaştığı için galiba.