DURAK İSTERÜK!

01.03.2016 Milliyet-Ankara Gazetesi

Haziran’da tam 6 yıl olacak ‘Yer Yer Duraklı Ankara’ diyeli. O günden bugüne de ara ara yokladık kazara duyan olur diye. Ankara’nın olmayan belediye otobüs duraklarını istiyor, olanların yetersizliğini ifade etmeye çalışıyorduk. Yalova kaymakamıyla aynı kaderi paylaştık; takan olmadı. Yalova Haziran 1995’de il olmuş, kaymakam yırtmıştı ama biz, başkentte, merkezinden kenarına, çölde su matarası devrilmiş bedevi gibi inliyorduk “Duraakk duraaakk” diye.

Çiftçi kavrukluğuyla

“Bazı semtlerde hiç otobüs durağı yok, durak tabelasından anlaşılıyor durak olduğu” demiştik.

“Kızılay’da, karşı kaldırımla bu taraf bile fark ediyor, yolcular arasında nifak doğuyor, duraksızlar hasetle bakıyorlar dizi dizi duraklılara” demiştik.

1930'lu 40'lı yıllarda otobüs durakları

Bizim Batıkent’in olan duraklarını söktüler, bir bölgesinden öteye de 6 yıldır gelmedi yenisi. Kader ortaklığı yaptığımız çok semt var.

Ki hala öyledir, gidin yağmur yağınca metro merdivenlerinden aşağı bakın, yağmurun dinmesini bekleyen sessiz çoğunlukla karşılaşacaksınız. Kuzu kuzu bekler, otobüsü kaçırırlar beklerken.

Yazın kavurucu sıcağındaysa beyin organı muhallebi kıvamına geldiği için, yakınmaya bile ağız açılmıyor. “Cinnet geçirmediysek eğer, buğdayını hasat etmiş çiftçi kavrukluğuyla gidiyoruz işimize” demiştik. Yazın aksesuarı, kaldırım boyu kenarına çökmüş yaşlılardır.

Nitekim 6 yıl sonra hala depreşüp, durak isterük!

Avrupalı durak

Bir ara duraklama başladı ancak oturarak 3 kişi, hadi 3’erden de 6 kişi ayakta sığsın, hiç ‘Türk tipi’ olmayan Avrupai duraklar kondu olmayan yerlere. Bizim bindiğimiz duraklarda, 20 kişiden aşağı bekleyen sayısı 10 saniye sürer. İş geliş-gidiş saatlerindeyse kaç otobüs gelirse gelsin, 40-50’den hiç eksilme olmaz.

“Hangi Avrupalı tasarladı, hangi öbür Avrupalı dikti acaba bu durakları?” diye çok düşündük. Avrupa gördük, 5 kişi bekliyorsa ‘kalabalık’ derler o durağa. Otobüsü, tramvayı, adam biriktirmeden sık işler çünkü. Bizde, “Az sıkışıverelim” diye kafayı soksan nihayetini dışarıda bırakan kifayetsiz durumuna düştü estetik tasarım. Tasarlayandan başlanır sırasıyla anmaya.

1970'lerin başında Kızılay'da peron tarzı otobüs durakları

İşte ‘Türk tipi’

Temmuz 2011’di. “‘Ankara’da durak yok’ yazısı yazma hastalığına tutuldum. 3 ayda bir yazmazsam kuruntuya kapılıyorum” demiş, kendimizden şüphelenmiştik. Maazallah tedavisi olmayan bir rahatsızlık, hastane kabul etmez, tanımlanamayan cisim muamelesi görürsünüz. Çok şükür duraksızlığa alıştık da kısmen kurtulduk bu saplantılı yaklaşım tarzımızdan. Sağanak yağmurdan yağmura, aşırı sıcaktan sıcağa aklımıza geliyor.

Ümitköy metro otobüs durağı

Ancak bu sefer, elimize geçen 2 fotoğraf tetikledi kuruntumuzu. Kalabalık duraklar için aklın yolu bir durak çözümü, 50-60 yıl önce de varmış Ankara’da; gar peronu misali yekpare durak. ‘Türk tipi’ diye buna denir, basit ve faydalı bir çözüm. Güncel bir fotoğrafla da destekleyebiliriz bu örneği; Eskişehir yolundaki Ümitköy Otobüs Durağı’yla. Medeniyet ve Türk tipi karışımı, derde deva bir çözüm. Şehir Avrupalı görünecek diye Ankaralı’yı mağdur etmeye hiç gerek yokmuş yani.